بر هم نزن نماز مرا ، بی هوا نزن|شعر شهادت

بر هم نزن نماز مرا ، بی هوا نزن
حالا که می زنی ، جلویِ آشنا نزن
سجاده و عبایِ مرا می کِشی ، بکش
اما لگد به تربتِ کرب و بلا نزن
آتش زدی به زندگی ام بس کن و برو
دیگر نمک به زخم دلِ من ، بیا نزن
در خانه بس نبود غرورم شکسته شد؟
حداقل مقابلِ همسایه ها نزن
با تازیانه ات به سر و صورتم بزن
حرفی فقط به حضرتِ خیرالنساء نزن
بالای مرکبی و خجالت نمی کشی
پیچیده پای من ، چه کنم؟! بی حیا نزن
مویِ سپید دارم و شیخ الائمه ام
هر طور می زنی بزنم ، با عصا نزن

إنَّ لَیلَةَ القَدرِ یُکتَبُ ما

 

#امام_صادق_علیه_السلام

 

إنَّ لَیلَةَ القَدرِ یُکتَبُ ما یَکونُ مِنها فِی السَّنَةِ إلى مِثلِها مِن خَیرٍ أو شَرٍّ، أو مَوتٍ أو حَیاةٍ، أو مَطَرٍ، ویُکتَبُ فیها وَفدُ الحاجِّ، ثُمَّ یُفضی ذلِکَ إلى أهلِ الأَرضِ. فَقُلتُ: إلى مَن مِن أهلِ الأَرضِ؟ فَقالَ: إلى مَن تَرى.

 

«در #شب قدر، آنچه از: خیر و شر، یا #مرگ و زندگى و یا #باران، در آن سال تا #سال بعد خواهد شد، نوشته مى شود و در آن #شب، گروه حاجیان نوشته مى شود. سپس آن #تقدیر به زمینیان رسانده مى شود». گفتم: چه کسى از زمینیان؟ فرمود: «#به کسى که مى بینى!».

 

بصائر الدرجات ص ٢٢٠ ح ١